Czas trwania: od 11 do 22.08.2012
Wernisaż 10.08 o godz. 21.00
Miejsce: Galeria Dolna Bunkra Sztuki, pl. Szczepański 3a
Kuratorka: Aneta Rostkowska
Prata rident. / Łąki się śmieją.
Emanuele Tesauro, Luneta Arystotelesowska, Turyn 1654
aha (ang. ha-ha) - ukryta granica ogrodu w formie głębokiego rowu, fosy, kanału lub uskoku tarasowego na stoku, uniemożliwiające jej przekroczenie, a nie przesłaniająca widoku na okolicę; sporadycznie występuje w ogrodach barokowych, stosowana głównie w parkach krajobrazowych XVIII i XIX wieku.
Słownik terminologiczny sztuk pięknych, Warszawa 2006.
Kanał orkiestry umożliwia iluzję sceniczną pod warunkiem, że go nie widać. Podobnie ha-ha jest punktem ukrytym, z którego dyryguje się angielskim ogrodem.
Niczym francuskie aha, angielskie ha-ha nie tylko wyznacza formalny podział między ogrodem a naturą, ale i ograniczenie nieodłączne od wszelkiego ogrodu. Oba ogrody dzieli jednak znaczna różnica.
Ograniczeniem ogrodu francuskiego jest sam ogród: w końcowym efekcie forma, której przeznaczeniem było sprawiać przyjemność, budzi poczucie zdławienia. W daremnej próbie wymknięcia się owej strukturalnej niedorzeczności ogrodu, dzięki aha stwarza się prześwit z widokiem na nietkniętą naturę bądź sugestię nieograniczonej kultury. Natomiast w krajobrazie angielskim właściwa ogrodowi głupota sama staje się źródłem estetycznej przyjemności. Ogród zmienia się z zamknietego murami terenu w nieodróżnialny od natury park, który kręci się wokół ha-ha: słowem, ograniczenie staje się osią. Opresyjna forma przekształca się w siłę napędową.
Matthijs van Boxsel, Encyklopedia głupoty, Warszawa 2004.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz